Driemaal is scheepsrecht (?)

Ik zit in op Intensiv station 2, kamer 31 van het DRK-ziekenhuis van Neustrelitz te wachten tot Marjon terug komt van haar tweede operatie.
Het is een kamer voor twee en naast haar ligt mevrouw Köpfle. Ze is een 76 jarige boerin uit de buurt van Mirow. Ze heeft suikerziekte en als gevolg daarvan ontstoken tenen. Morgen willen ze de nagel van de grote teen halen om de ontsteking beter te bestrijden. Ze vindt het reuze interessant om Nederlanders tegen te komen. Het taaltje vindt ze erg leuk klinken en ze keek altijd met veel plezier naar Rudy Carrel met "Am laufenden Band". Als ik erom vraag verteld ze over haar leven.

U kunt zich vast wel herinneren dat ik U verteld hoe het platteland in Mecklenburg, Pommern en Brandenburg leeggelopen is nadat het lijfeigenschap voor de tweede keer was afgeschaft. Nu zou U denken dat ook deze streken de moderne tijd werden ingeduwd, maar niets is minder waar. Na twee wereld oorlogen werd deze vrouw in 1945 op zesjarige leeftijd verdreven uit Hinter-Pommern, nu Pools. Ze trouwde in 1958 met een boer in Mirow. In 1961 werd voor de derde keer het "lijfeigenschap" ingevoerd. Alle vee en grond werd onteigend en iedereen werd verplicht op de kolchoze te gaan werken. Omdat ze geen schulden had bij de bank, konden ze haar het huis niet onteigenen. Ze mocht voor privé gebruik één varken en één koe houden. Ze mochten het vlees ruilen tegen graan en aardappelen van de kolchoze. Toen de "Wende" kwam was ze 50 jaar oud en haar leven goeddeels voorbij. Maar ze was weer vrij. "Jeder hat sein Kreuz zu tragen."