Steeds als ik in Arkel kom, zie ik weer aan mijn geestesoog voorbijtrekken het treurende gezicht van Jacoba van Beieren bij de aanblik van het lijk van haar potentiële echtgenoot Jan van Arkel bij de ophaalbrug van het kasteel van Gorkum. Was ze maar met hém getrouwd. Voor haar dan geen rare fratsen met minnaars in Engeland en jaren opgesloten worden door haar neef uit Vlaanderen. Voor Holland geen excessen met de tiran Jan van Beieren en misschien wel vrede tussen de Hoeken en de Kabeljouwen. Maar Jan van Arkel was te min.