Voor altijd één

Ja, Liefdesverhalen raken mij bovenmatig. Zeker liefdesverhalen van wetenschappers uit de twaalfde eeuw en ook nog uit de exacte hoek.
Als aanhanger van Karl Popper ben ik natuurlijk gecharmeerd van Pierre Abelard, de eerste wetenschapper na de Romeinse tijd die zei dat niet het boek, maar de twijfel en eigen onderzoek de bron was van alle kennis.
Hij werd natuurlijk als ketter veroordeeld. De extra jus in dit verhaal is dat hij een even intelligente achternicht had, Heloïse, twintig jaar jonger, waarmee hij - geestelijke in de RK kerk - een heftige liefdesrelatie kreeg. En een kind! Volgens de toenmalige traditie werden de twee gescheiden in een klooster gestopt. Zij moest haar kind afgeven. Ze schreven elkaar ontelbaar veel liefdesbrieven. Het kind heette Astrolabe, "de sterrenplukker", zoals in koeieletters staat geschreven op de muur van de bibliotheek van Melun, waar ik tien meter vandaan aan de kade lig. Hier staan ook twee standbeelden van Abelard en Heloïse.