Regels zijn regels

Ik herinner mij nog goed dat ik op de lagere school zat in Losser en dat ik "verkeersexamen" moest doen. Op fiets. Begeleid door de lokale politie. Daartoe had die zelfs - tijdelijk - een verkeerslicht geïnstalleerd op de hoek van de st Maartenstraat en de Froenstraat. Ik herinner mij dat ik kwam aanfietsen en dat het stoplicht op groen stond. Plotseling sprong het op oranje en direct op rood. (Er zat een agent achter het raampje van de Boerenleenbank te kijken). Ik schrok me wezenloos. Ik zwaaide flink met mijn rechterarm ten teken dat ik van plan was te stoppen, terwijl een mevrouw met een zware boodschappentas aan het stuur verbaasd naar me omkeek terwijl ze door het rode licht fietste. Precies zo verbaasd, niet vanwege het stoplicht, niet vanwege het rood, maar vanwege die zwaaiende arm, keek ik vandaag naar een foto van mijn zoon Wouter in de eerste sluis van de Saone, waarin hij trots op het voordek zat in zijn oranje reddingsvest, voorschrift daar (zoals ik hem verteld had), omdat een Fransman simpelweg niet op het idee kan komen dat iemand zou kunnen zwemmen die niet voor dat onderdeel geselecteerd is op de Olympische spelen.