Een heel gewone dag.

Zoals altijd begon Joepie zo rond kwart voor zeven met een stevige sprong van de bank, om eens te kijken of hij daarmee enig rumoer in de slaapkamer kon verwekken. Zoniet, dan zou hij zich na vijf minuten nog eens klaaglijk bezwaren, maar gewoonlijk, zoals nu, was dat niet nodig. We gingen de ochtendwandeling doen. Er passeerde een lege stadsbus, zoals overal. We gingen naar het herdenkingsmonument van de eerste wereldoorlog. Meestal is daar een grasveldje en een bloemenperkje bij waar Joepie terecht kan. "Pour nos fils" stond er dit keer eenvoudig onder de beeldengroep. De neergevlijde lijken onder de Franse maagd zagen er tamelijk vreselijk uit. Overal in Zuid-Frankrijk is er deze tijd van het jaar s'avonds feest bij de haven, met muziek en eten, voor het hele dorp. Ook hier maar omdat Joepie niets liever doet dan weggegooide papiertjes opeten gaan we snel weer terug. Marjon is al op. Een dat is nou niet gewoon. Ik ben vandaag jarig. We gaan varen op de Middellandse zee van Port du Bouc naar Saintes Maries de la Mer.